چکیده:

امروزه فراگیری زبان عربی در مدارس کشور با تکیه اساسی بر روش دستور-ترجمه معمول گردیده است. هرچند این روش حایز مزایایی برای آموزش جمعیت نوجوان کشور است و در حداقل فضای آموزشی کاربرد می یابد، اما به سبب آنکه فاقد تأکید برمهارت‌های گفتاری بلکه کاربرد گفتگو است، باعث نارسایی آموزش زبان عربی در کشور گردیده است.

دراین مقاله با رویکرد به زبان عربی به عنوان زبان دوم دانش آموزان مدارس راهنمایی تحصیلی، نخست به موضوع دوزبانه بودن و شرط توانایی بر گفتگو در آن اشاره شده است. آنگاه با بیان ضرورت آموزش زبان عربی با روش روانشناختی یاد گیرنده محور، سخن به روش های آموزش زبان دوم و برنامه آموزش زبان عربی و اهداف آموزش این زبان در دوره راهنمایی راه یافت.

سپس کتاب اول ،دوم و سوم دوره راهنمایی به روش توصیفی-تحلیلی بررسی شد و نارسایی استفاده از روش دستور-ترجمه در آموزش عربی مدارس راهنمایی کشور نمایان گردید. روش کار دراین مقاله پژوهش کتابخانه ای  بوده و مهمترین نتیجه آن بیان ضرورت ترمیم روش آموزش عربی و بهره مندی از روش آموزش تعاملی در آموزش عربی مدارس راهنمایی  است.