مقاومت و پایداری در برابر متجاوز از منظر دینی و دیدگاه انسانی، امری ارزشمند محسوب می‌شود و رسالت ادبیاتش آشکار ساختن ارزش اندیشه پایداری و باز کردن راهی برای نفوذ مفاهیم آن در قلب و روح مخاطب است. ادبیات پایداری در کشورهایی که مردمش طعم تلخ جنگ را چشیده و در راه دفاع از سرزمین و فرهنگ و آزادی و استقلال از خود پایمردی نشان داده‌اند به رشد و بالندگی رسیده است. آن در برگیرنده مجموعه آثاری است که مقاومت ملی را در برابر دشمنان خارجی و یا داخلی با بیانی موثر ترسیم کرده و با احترام به ارزش‌های ملی و انسانی تجربه مبارزات مردمی را بیان می‌دارد که برای رهایی سرزمین، دین و فرهنگشان از مطالع تجاوزگران به پا خاسته‌اند.

این ادبیات در شعر معاصر خاورمیانه عربی در تعامل با جامعه، همزمان با اشغال فلسطین پا به عرصه وجود نهاد و با اوج‌گیری مبارزات علیه اشغالگران رشد یافت. اصطلاح «ادبیات پایداری» پس از ژوئن 1967 میلادی و با حضور سیاسی، نظامی و فرهنگی جنبش مقاومت فلسطی نرایج گردیدو بعدها، ناقدان این اصطلاح را بر آثاری که در راستای مقاومت فلسطینی‌ها نگارش یافت، اطلاق کردند…