ورود / ثبت نام
مقدمه نویسنده
وقتی که ماه شهریور – نهمین ماه سال میلادی – فرار میرسد، دستههای بسیاری از پرندگان با بالهای نیرومند از فراز آسمان آبادی میگذرند که اهالی آنها را با نام پرندگان ماه شهریور میشناسند. مردم غصهدار و بدون عکسالعمل آسمان را که با ابرهای بارانآور اراسته شده رصد میکنند. این پرندگان مهاجر نقطه تازهای را در دایره زمان ثبت میکنند و فصل سرما را که به آستانه در رسیده، به یاد میآورند.
پیرمردی وسط راه ایستاده و سنگینیش را به عصایی از چوب بلوط افکنده و دستی به سبیلهایش میکشد و سپس نگاههایی از پرسش سوی پرندگان میافکند و رویایی گرانقدر را مزمزه میکند. زنی هم دستهای خیسش را با دو طرف دامنش پاک میکند و روسری را میتکاند تا دوباره دور موها گره زند، در حالی که پرندگان را با نگاه دلسوزانه همراهی میکند…
مقدمه مترجم
داستان «پرندگان فصل زرد» اولین داستان بلند امیلی نصرالله است که پس از اتشار در دهه 60م نویسنده را به شایستگی در جمع داستاننویسان معاصر قرار داد. این داستان تا 1991م هفت بار تجدید چاپ شده. نویسنده داستان را با توصیف فصل مهاجرت پرندگان و ابتهال روستائیان آغاز کرده و از آن در نامگذاری داستان بهرهمند گردید. او داستانش را به زادگاهش تقدیم کرده و میگوید؛ الی قریتی الطیّبه حیث امتزجت ذرّات کیانی بذرّات ترابها الاحمر.
بانو امیلی نصرالله در این داستان تصویری بدیع و دقیق از روستایی در جنوب لبنان ارائه میکند. تصویری که شامل مناظر بکر و فوقالعاده زیباییهای طبیعت است. روستایی آرمیده بر دامنه کوه حرمون. او افکار، اعتقادات، باورها و شیوه زندگی مردم روستایی را به زیبایی در برابر دیدگان خواننده قرار داده و به توصیف شرایط زندگی روستایی میپردازد که به دور از امکانات بوده و اهالی آن با مشقت و دشواری معیشت و فقر فرهنگی روبرویند. وی سپس از باورهای روستائیان یاد میکند و از عنوان کنایی داستان استفاده کرده تا از مهاجرت ناگزیر نسل جوان روستا سخن گوید. شایان ذکر که نویسنده به مدد توانایی مثالزدنی خود در بکارگیری فنون بیان، ویژگی واقعیت سان بودن داستان را با بکار گرفتن گویش محلی و گفتار روستایی تقویت میکند.
کتاب حاضر ترجمه «طیور ایلول» اثر امیلی نصرالله است که در 245 صفحه توسط موسس نوفل در سال 1991م به چاپ رسیده است. روش کار در ترجمه این کتاب براساس وفاداری به متن اصلی و پرهیز از شرح غیرضروری جملهها و تصرف ناصواب عبارتهاست. هرچند جملاتی انگشتشمار به ضرورت «تطویع» از کانون توجه به واژگان باز مانده و به مدار تعبیر در فارسی راه یافته است…
